Durven bang te zijn, is dat te leren?

Eén van de meest inspirerende en intrigerende Nederlandse liedjes vind ik “Ravijn” van Veldhuis en Kemper. Vooral de zin “want de allermooiste bloemen groeien vlak langs het ravijn en om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn”. Vanaf de eerste keer dat ik dit nummer hoorde, blijven deze woorden als een mantra bij mij.

In je comfortzone

Ik denk dat er zeker een kern van waarheid in deze tekst zit. Als je altijd in je comfortzone leeft, dan zal dat veilig voelen, maar benut je dan alle kansen op een mooier leven?

Nu heb ik wel mijn twijfels of “durven bang te zijn” wel de juiste woorden zijn. Mijn partner zegt vaak tegen mij dat “angst een slechte graadmeter is”, maar toch vind ik het angstgevoel een soort alarm. Je kunt iets spannend vinden, maar als er echt angst om de hoek komt kijken, dan heb ik toch de neiging om niet verder te gaan.

Toegeven aan je angst

Afgelopen winter ben ik na een paar jaar weer op wintersport geweest met mijn gezin. Ik heb jaren geskied, maar eigenlijk was er altijd een haat-liefde verhouding. Ik vind het heerlijk om op vakantie te zijn en ben gek op Oostenrijk en ik geniet eigenlijk van alles om het skiën heen, maar van het skiën op zich krijg ik een knoop in mijn maag. Inmiddels heb ik genoeg les gehad en heb de techniek echt goed onder de knie, maar de hoogte en snelheid zijn niet voor mij weggelegd.

Tussen de oren

Het grappige is, dat ik één keer in de mist heb geskied met een skileraar. Toen wij de volgende dag zagen van welke pistes wij af zijn gegaan die dag, konden wij het bijna niet geloven. Daarmee blijkt dus wel weer dat de angst inderdaad tussen de oren zit. Ik heb dit ook vaak tegen mezelf gezegd, als ik weer in angst van een piste afging, maar helaas zonder resultaat. Dit jaar ging het op dag twee mis, ik stond met angst in mijn benen op de piste en kwam amper vooruit. Op een gegeven moment heb ik mijzelf de vraag gesteld waarom ik mijzelf dit aandoe. Wie wordt er gelukkiger van als ik met angst op de piste sta? Mijn gezin beneem ik het plezier van doorskiën, omdat ik niet vooruit te branden ben en zij dus het merendeel van de tijd op mij staan te wachten en mijzelf doe ik al helemaal geen plezier met mijn angst.

Omdat ik steeds meer bezig ben om goed voor mijzelf te zorgen en voor mijzelf op te komen, heb ik op dat moment het besluit genomen om de skies aan de wilgen te hangen. De rest van de familie is heerlijk door gaan skiën en ik ben heerlijk mijn eigen gang gegaan. Ik heb mij prima vermaakt en zou het zo weer doen!

Spannend

Voor mij was dus het angstgevoel wel de graadmeter om niet door te gaan. Iets anders vind ik het gevoel van iets spannend vinden. Daar laat ik mij niet door uit het veld slaan. Ik vind het juist leuk om met nieuwe dingen bezig te zijn en niet de hele trap te zien om de eerste stap te zetten. Ik benader nieuwe uitdagingen als een soort spel. Als je niet te grote stappen neemt, dan is er altijd een weg terug. Je hoeft zelfs niet gelijk een stap te nemen. Je kunt ook eerst je grote teen in het water stoppen om te voelen of het waard is om je voet neer te zetten.

Nieuw begin

Op dit moment zijn wij bezig met het opzetten van Weight-Support. Marion is al zelfstandige, maar voor mij is dit allemaal nieuw. Is dat spannend? Hell yeah! Vind ik het leuk om te doen? O yeah! Er ligt een blanco vel voor ons, dat wij zelf mogen invullen. We gaan op onze intuïtie af en luisteren naar de wensen die er liggen. Is ons plan al af? Nee hoor, maar wij zijn niet bang om onze plannen bij te stellen en wij zullen vast ook nog wel terugkomen op plannen, die eerst geweldig leken. Maar het geeft mij zoveel energie om met iets nieuws bezig te zijn. Om een beeld te creëren over hoe wij mensen willen helpen. Ik heb er vertrouwen in dat ons plan een succes gaat worden, ondanks dat ik het af en toe best een beetje spannend ga vinden!

Mijn motto is dus “Laat een beetje spanning je niet tegenhouden om je dromen achterna te gaan!”